LICHT

When everything fell out of place, he made his own realm.

A world where darkness, pain, agony, and heartbreak reside.

He closed the door for the sunlight to be blocked and to keep every one out.

He decided to be all alone.

Enclosed in his own suffering, he started to live without luminosity.

His used-to-be kind heart was replaced by a stone-hard one.

He didn't care, he never looked back, and he didn't trust.

He thought, "I can be like this forever" But seems fate has a different plan for him.

One gloomy day, she came unexpectedly. He was surprised to hear a sweet melody calling for him.

He saw her standing on the corner, a pleasant smile is plastered on her face.

He asked, "How did you get in?"

She giggled and pointed out the window at the ceiling.

He looked at it, shock is evident on his face.

He never thought about it.

He never considered that someone will actually go through that silly window.

"Get out of here" he commanded, but instead of obeying him, she roamed around on the whole domain.

"This place seems sad. Let's put some life in here" she beamed and opened the closed door.

He was blinded by the sudden radiance that caught his eyes.

It hurt him.

But he was astounded as a pair of hands covered his eyes.

An enchanting voice whispered, "Open it slowly so it won't burn" As the hands were removed, he did what he was told to do.

And indeed, he adjusted.

He saw the bright sky, the blooming flowers, he smelled the fresh scent of air, and felt it on his skin.

She pulled him outside.

They had the time of their lives playing games, exploring the outside world of his dark sphere, and discovering some new things.

As the night came, he held her hand and said, "Thank you for everything, especially for being and bringing my light"

She shook her head and answered, "You're welcome but you must know that the light has been here all the time.

I'm not your light.

You are.

And you're the one who brought it in this dark place.
Have you ever wondered why I was able to locate this preserve?
I saw the light coming out from the window so I climbed up there.
And when I set foot in here, I saw you shining.

You are Licht.

Therefore, you are the light"




written by: Pikachu

Inihulog ng Langit

Sa sobrang kagwapuhan ko, pinatalsik ako ng langit. Wala na raw kasing ginawa yung ibang anghel kundi pag-awayan ako. Ang buhay nga naman parang life. Ayon banned ako. Dito nalang daw ako sa lupa.

Madalas akong tambay sa puso~ este sa eskwelahan niya. Ewan ko ba, lagi ko siyang sinusundan, lagi ko siyang pinagmamasdan. Hindi ako inlove. Bawal umibig ang mga anghel sa mga taga lupa. Kasi hindi naman kami nakikita ng mga tao.

May bagay lang talaga sakanya na hindi ko maipaliwanag, pero parang hinahatak at pinapakat ako ng bagay na yun sakanya.

Sa eskwelahan ko lang siya inaabangan lagi, nagjanitor kasi ako.xD joke lang. hindi ko din alam kung bakit hindi ko siya sinusundan sa bahay nila. Siguro, ayoko lang malaman kung ano yung bagay na naglalapit sakin sakanya.

Medyo weird siya, laging naka-long sleeves, kahit mainit. Pero isang bagay na lagi kong nakikita sakanya, yung ngiti niya. Yung tipo ng ngiti na parang babatiin niya bawat makasalubong niya.

Sa silid-aralan, ang kulit-kulit niya. Pala biro (kahit corny). Tapos pag tahimik yung isa sa mga kaibigan niya, siguradong lalapitan niya yun at kakausapin hanggang sa makigulo na din yung iba sa usapan nila. Isa yun sa mga hinahangaan ko sakanya.

Isa pang bagay ay, tahimik siyang tao. Parang tanga lang no? makulit kanina tapos ngayon tahimik. Eh ganun talaga siya eh. Natural na tahimik pero marunong makibagay.

Minsan pag walang guro, naka-earphones lang siya tapos nakadukdok sa desk. Pagmamasdan ko lang siya pag ganun at magtatanong ako sa sarili ko kung ano yung pinakikinggan niya.

Isang gabi, napilitan akong sundan siya hanggang sa bahay nila. Ok naman siya, alam kong ok lang siya. Pero kasi, kanina sa huli nilang asignatura, hindi siya nakikinig sa kanilang guro. Ang seryoso ng muka niya, tapos bigla siyang tumingin sakin! Syempre nagulat ako. Pero tiningnan ko siyang mabuti, at napagtanto kong nag iisip siya ng malalim kaya siya napatingin sa kisame. Oo, assuming lang ako.xD Invisible nga  pala ako.

Ilang beses siyang tumingin sa kisame, at tuwing yuyuko siya, nagsusulat siya sa huling pahina ng libro niya, wari ba’y kinokopya sa kisame ang mga salitang sinusulat. Lalapit na sana ako para mabasa kung ano man ang bagay na yun, pero bago ko pa makita ang unang salita, isinara niya ang libro at nakinig na sa kanilang guro.

Kaya naman naisip kong sundan siya ngayon. Malakas ang kutob ko na may kinalaman ang mga isinulat niya sa bagay na naglalapit sakin sakanya.

Pag dating ng bahay ay tumuloy agad siya sa kanyang silid. Hinubad ang kanyang long sleeves at sinalisihan ito ng t-shirt. Duon ko nakita, ang kwento sa kabila ng long sleeves niya.

Mga bakas ng hiwa sa kaliwa niyang kamay. Hindi mo mabibilang sa isang tingin lang.

Naupo siya sa sahig at isinandal ang kanyang ulo sa kama. Pinagmasdan niya ang kaliwa niyang kamay. At sa kanan niyang kamay, ang bagay na nag iiwan ng bakas sakanyang kaliwa.

Umiiyak siya habang ginagawa niya yung bagay na yun. Gusto ko siyang pigilan, gusto ko siyang tulungan.

Hindi ako makapaniwala na yung taong inaabangan ko araw-araw sa eskwelahan, ay itong taong nasa harap ko ngayon.

Ito ang dahilan kaya inihulog ako ng langit. Para tulungan siya.

Nakatulog na siya habang umiiyak. Pinagmasdan ko lang ang kaliwa niyang kamay na may bagong hiwa at kitang-kita ang pamumula nito. Bigla kong naalala yung librong sinulatan niya kanina. Binuklat ko iyon at ito ang nabasa ko,

“Sa madilim na silid nagtatago

Pinagmamasdan ang daloy ng dugo

Iyong makikita sa kanyang kamay

Lupit at sakit na dala ng buhay

Sa kabila ng mga ngiti at mga tawa

Kalungkuta’y makikita sa kanyang mga mata

Pader nalang ang kanyang sandalan

Mag-isang hinaharap ang kalungkutan”

Pinagbigyan ng Langit

Dahil sa nalaman at nakita ko, gusto ko na siyang tulungan. Hindi ko na kaya na panuorin lang siya araw-araw ng ganyan.

Bumalik ako sa langit at isinaad ang aking saloobin tungkol sa babae. Hiniling ko na gawin Niya akong tao. Siyempre, hindi Siya pumayag. Pagbibigyan Niya ako ngunit hindi Niya daw ako gagawing tao. Sa halip ay ginawa niya akong ibon.

Magsisilbi daw na pagsubok ito para sa akin. Paano ko siya matutulungan kung hindi ako nakakapagsalita?

Kung gusto may paraan. At may naisip na rin naman ako. Pag sapit ng umaga, inihanda ko na ang papel at sinulatan koi to. Pagkatapos ay itinali koi yon sa paa ko. Kung paano ko ginawa yun, wag niyo ng alamin.

Lumipad ako patungo sa bintana ng kanyang kwarto. Sarado. Tinuka ko iyon ng tinuka hanggang sa buksan niya.

Pag bukas niya ng bintana ay agad nag-unahan ang liwanag patungo sa loob ng kwarto niya. At dahil sa liwanag ay nasilayan ko ang kanyang mukha. Nakatayo nga siya pero nakapikit pa at gulo-gulo ang buhok.xD Halatang nagising ko siya.

“Tweet tweet tweet!”

Sa paghuni ko ay minulat niya ang kanyang mata at ngumiti sa akin.

“Good  morning ibon.”

May mga maririnig din na ibon na nag-aawitan sa paligid. Dahil dun ay napaawit din siya.

“A-a-aaa~”

At tumugon ako sa awit niya.

“Twee-twee-tweet~”

“A-a-aaa~”

“Twee-twee-tweet~”

“A-a-aaaaaaaa~”

“Twee-twee-tweeeeeee-“

“Haha.”

Naputol ang pag-awit ko ng marinig kong natawa siya saglit.

Lumipad ako paikot sa kanya at dumapo sa bintana. Nakita kong napansin niya yung nasa paa ko. Lumapit siya sakin at kinuha yung papel.

“You sing beautifully that birds will explode.”

Natawa siya. Hindi. Natuwa siya.

“Fiona lang ang peg?”

Nang makita ko ang ngiti sa mga mata niya, lumipad na ako palayo kasabay ng iba pang mga ibon.

Araw-araw ay ganun ang naging gawain ko. Laging may dalang sulat sakanya para pagandahin ang umaga niya. Hindi na rin ako nahirapan dahil tuwing pupunta ako sa bintana niya, hindi na ito nakasarado. Hinihintay ko nalang na magising siya at makita niya ko.

“You’re a princess even after midnight.”

“Love is an open window. “

"I don't need a genie. You're already a wish come true."

“Hakuna matata. It means no worries for the rest of the day.”

“You. A girl worth fighting for.”

“I don’t need a mirror. You’re the fairest of them all.”

Tuwing papasok din siya sa school, lagi ko siyang binibigyan ng bulaklak. At nakikita ko naming nagiging masaya siya dahil dun.

Nakita ko yung pagbabago. Simula nung araw na kumatok ako sa bintana niya, hindi ko na siya nakita ulit na ginagawa yung bagay nay un.

Dahil masaya ako, simula kanina nung binigyan ko siya ng bulaklak habang papasok siya, hanggang ngayon na nasa loob na siya ng school ay nakadapo pa rin ako sa balikat niya.

Paakyat na siya ng hagdan kaya naman lumipad na ako. Di pa ako nakakalayo ng biglang……

*BOOGSH!!*

“Aray….”

Plakda ako sa sahig. =_____= as in facefloor.

“Hahahaha!”

o_O

“Kuya ayos ka lang?”

Napatitig ako sakanya. Natulungan niya na akong tumayo’t lahat, nakatitig pa rin ako. Nakaalis na siya, tulala pa rin ako.

“Excuse me po…”

Ay sarreh. Tulala nalang kasi sa gitna pa ng daanan.xD

Napangiti nalang ako at nasabing, “THANK YOU LORD.”

Sa huling pahina ng parehong libro na sinulatan niya, may mga bagong katagang makikita.

“Buhay man ay malupit

At kung minsa’y puno ng sakit

Magpatuloy ka at wag  mawawalan ng pag-asa

Laging bumangon sa tuwing nadadapa

Gagaling ang mga sugat ngunit mag-iiwan ng marka

Mga markang tanda na nalampasan mo ang problema

At ngayo’y haharap sa mundo ng may ngiti

Hindi lang sa labi, pati sa mga mata”

The One That Go Away ( feelings are carried over )

as the piano started playing,
you remember the memories.
the way she laughs, the way she smiles,
even the way she made you cry.

with every stroke of the violin,
you feel that painful pinch.
the way everything flashes back,
the way everything will never be the same.

you miss each other, that's a given,
but telling each other is the problem.
afraid to say what you feel,
affraid that the other doesn't feel the same.

knowing that you can't be beside her anymore,
hating how that truth is inevitable.
you fall apart as you let her go,
and all the pain, you refuse to show.

you thought it's better that way,
to keep everything inside and just look away.
hoping that the feelings will die,
believing that everything will be alright.

as the music started fading,
you call on to her in silence.
waiting for her to look back,
and tell her you still feel the same

My Sunshine

we don't always talk,
but when we do, we talk like we're always together.
when we talk  about our personal problems,
we always end up teasing each other.

i'm not always there,
you're not always here.
we don't always see each other,
but we're bonded like no other.

though seldom we meet,
and few are the moments,
there's a song in our hearts,
that only us can sing.

the walls I build you can easily break,
easy as pie, you could put a smile on my face.
I listen to your stories, though I don't understand,
for in two different worlds we stand.

few are our similarities, different things we like.
but that never get between us.
in distance we may be apart,
but hey, can I keep you always in my heart?