Martes, Disyembre 16, 2014

Imaginary

"Ever wondered why our thoughts are almost always the same?", Justin asked Mikka.
"Because we're both weird?", she replied.
"Nope." he said as he pinch her forehead. "It's because I am just a manifestation of your thoughts."
She laughed. "Yeah right."
"But wait, that's cool!" she added.
"If it's real." she continued.
"It's real." -J
"Cool." -M
"You don't believe me?" -J
"I do. Really, it's cool." -M
"Okay then." -J

"Dinner's ready!!"

"Hey, that's your mom. You should go." -J
"You should come with me." -M

--dining table--

Justin pulled the chair a little away from the table and offered the seat to Mikka.

"Thank you." Mikka said with a smile.

Justin smiled back and remained standing.

His mom looked at him and asked,
"Justin, what are you waiting for?"

He looked at the chair beside him and found it empty.
What's at the end of the tunnel?

I've been dealing with this great darkness, inside and out. It's like I've lost it. There's no hope, even false ones. I can no longer control my mind. The negativity started controlling me. I tried to get out of here. I stumbled many times, but I got up and continued walking.

I don't know where I am, and I don't know where I am going. But I know I'm trying to find my way out, something I don't even know if it exists or not.

I'm getting weaker, and weaker. Every step keeps on getting heavier. I'm starving. I'm thirsty. I'm dying. but I kept on walking.

Alas!! I saw a light. But I can't barely move. I saw the light but I don't think I could make it.

I tried to pull myself together and I can see the light getting nearer and nearer.

I'm almost there.
I could finally get out of this darkness.

It's too late when I realized that the light at the end of the tunnel, is an oncoming train.

Biyernes, Disyembre 12, 2014

Nobody's Tale


I woke up. The first question in my head was, “Who am I?”


                I looked around the room I’m into and it was huge and filthy and dark—so dark that the only thing that illuminates it was the sun-bright question running in my head. The air was damp and the whole place smelled like a dreadful catastrophe. As I was to stand, I touched something—no, someone beside me. A dead-cold corpse of a man covered with blood and wounds beside the spray-painted wall on which I am certain he had written for he was still holding the red spray paint: KILL THE WOLF!


                Kill the wolf?

                I started to wander around the room, cautious that a wolf might jump and attack me from nowhere. A dusty desk was sitting on the corner of the cellar, the handle was missing but I managed to pull the drawer. I found a key.

                Beside the key was a small paper written in a bad calligraphy: Hide before the wolf finds you!

                I grabbed the key. This might help me get out of this place and escape whatever wolf might be lurking in the darkness that could be watching my every move, just waiting for the right moment to attack me with his fangs and claws until I bleed to death, just like that dead man.

                The majestic double-door was locked from the outside, the windows are sealed as well. The key did not fit any keyhole that I managed to find. Things are getting blurrier; I’m just getting more confused. Who am I? What’s this place? What wolf? Where’s this key for? Who wrote the note? Who is that corpse? My head was throbbing and I slumped on the floor.

                Thud!
                The concrete floor sounded like a wood. Could it be—


                I scoured the earth covering the now slightly visible trapdoor I have just discovered. There was no handle so I had to dig my nails on the very tight gap between the concrete floor and the door. It was heavy and thick and the hinges seemed to be busted but I succeeded in lifting it. It was pitch dark underneath so I blindly reached with my arms on whatever was there. I touched something cold.



                The small chest that I was able to lift from underneath was rusty and dusty. I tried they key to its padlock and it opened with a click. I immediately got the thing inside it. A mirror. I looked at it and saw my reflection. 


That’s when I remembered—I am the wolf.


written by: Marshall

Dimension X

This is the 15th dimension I’ve been to today. This dimension is occupied by numerous powerful sorcerers, witchcraft practitioners, even vampires and demons and immortals. They have with them their weapons—long katanas, mallets, flails, all filled with dark, fatal auras. I must be extremely cautious. One wrong move and I’ll sure be dead.

“Listen to me, Race. If you want to get out of here, you must defy your demon. The demon inside here”, then she touched my chest. What is this girl in all white gown talking about? And what did she just call me? Race? Why, how many times do I have to tell her I’m not Race? I’m Kellin. Kellin Grandpre. A dimension master. I can warp time and space and go in any dimension I would wish to visit. Except here. I think an unseen barrier is preventing me to escape. I must find out. And this girl, she always follows me in every dimension I go. Who is she?

“Race, can you hear me?” she waved her hand on my face. I tried to walk away from her but she uttered some spell and I became paralyzed. What? She’s this powerful? Is this dimension hers?

“Come on Race, say something. Please respond, Race, please. I don’t want to do that to you. So please.. please..” she shook her head. She seems so sad. Why? I don’t understand. Is that a tear? She waved her long katana to my arm and I feel like falling.. falling into this deep, dark dungeon she threw me into. I have to.. I can’t…



Patient no.: 121
Name: Race Claymore
Attempt no.: 15
Date: Oct. 11, 2032
Time: 12:02 am


Today, Race was brought to asylum number 15. This is his last chance. His situation was worst. We even have to put handcuffs and straps to stop him from resisting. It seems that he cannot hear me and all the psychiatrists and brain experts I’m with. It seems like he totally lost his contact in reality anymore. It seems that his schizophrenia had beaten him. The team decided to inject him a drowsing shot and was put inside the maximum security room. To be terminated.



written by: Marshall

Sabado, Nobyembre 29, 2014

Mirror Mirror

“mirror mirror on the wall, who's the loneliest of all?"

the mirror show me a little girl sitting on a swing in the empty playground.
"she's the loneliest of all, your highness."
then to the playground i go, and cast off the little girl's loneliness.

the next day...
"mirror mirror on the wall, who's the loneliest of all?"
the mirror show a guy, dressed formally, carrying a suitcase, walking alone in the street towards a big company building.
"he is the loneliest of all, your highness."
then to that street i go, and walked with that guy till he reach the building.

it goes on for days. in the morning I’ll go walk with the guy, and in the afternoon i go to the playground to play with the little girl.

one afternoon, from a distance, i saw the little girl playing with two other children. i watch them play. after several minutes, the little girl saw me. she smiled and waved at me. then she continue to play with the other two.

that's when i walked away.

"mirror mirror on the wall, who's the loneliest of all?"
i waited. but the mirror didn't answer.

the next morning, as usual, i got to that street and walked with the guy.
when i got back home,
"mirror mirror on the wall, who's the loneliest of all?"
still, no answer.

I waited for the guy while holding two cups of coffee. I saw him walking hand in hand with a girl. I walked away before he saw me. From a distance I see, a happy couple they should be.

I went back home and looked at the mirror.

Then I realized why the mirror is not answering me.

I stared at it, and there I see. The loneliest of them all, is me.

Miyerkules, Setyembre 17, 2014

(Invisible)

Everyone wants to be seen and heard. And it’s never gonna be that simple. Because there are people who hide and keep silent about their pains. And you know what, most of them don’t want “just” to be seen and heard. They want something far greater than that. To be understood. BUT!! There are people who don’t want any of that. They just want someone to be there for them. And that is what this is about, being there for YOU.

I don’t know what you’re feeling right now. Happy or sad, wounded or almost healed, holding on or breaking down, giving up or still hoping, building up walls, shutting people out? It must have been hard. I’m not saying that I understand, cause maybe I don’t. But this I know, I see you. And when you see someone, and really see them, falling in love is not impossible. And I love you, and I hope that you’ll let me hear you, really hear you. I don’t promise to always understand, but I’ll listen. Always. And these five words I swear to you, “I’ll be there for you”. I hope you’ll consider.

Trespasser

there are times when everything seems to go wrong
and you feel like no one cares at all
so you started building up walls
walls so thick and tall

your walls are indestructible
not even Miley could get through (she's a wrecking ball)
and behind those walls you hide it
pain, disappointments, tears and all

but baby I'm a trespasser
I don't break walls I climb over them
if you want to be alone
let's be alone together

I know I'm not what you need
I know I'm not what you want
but if you ran out of options
you can turn to see me

yes you can take me for granted
and I'd still be there
whenever you feel alone
just remember you have a trespasser

Huwebes, Hulyo 17, 2014

LICHT

When everything fell out of place, he made his own realm.

A world where darkness, pain, agony, and heartbreak reside.

He closed the door for the sunlight to be blocked and to keep every one out.

He decided to be all alone.

Enclosed in his own suffering, he started to live without luminosity.

His used-to-be kind heart was replaced by a stone-hard one.

He didn't care, he never looked back, and he didn't trust.

He thought, "I can be like this forever" But seems fate has a different plan for him.

One gloomy day, she came unexpectedly. He was surprised to hear a sweet melody calling for him.

He saw her standing on the corner, a pleasant smile is plastered on her face.

He asked, "How did you get in?"

She giggled and pointed out the window at the ceiling.

He looked at it, shock is evident on his face.

He never thought about it.

He never considered that someone will actually go through that silly window.

"Get out of here" he commanded, but instead of obeying him, she roamed around on the whole domain.

"This place seems sad. Let's put some life in here" she beamed and opened the closed door.

He was blinded by the sudden radiance that caught his eyes.

It hurt him.

But he was astounded as a pair of hands covered his eyes.

An enchanting voice whispered, "Open it slowly so it won't burn" As the hands were removed, he did what he was told to do.

And indeed, he adjusted.

He saw the bright sky, the blooming flowers, he smelled the fresh scent of air, and felt it on his skin.

She pulled him outside.

They had the time of their lives playing games, exploring the outside world of his dark sphere, and discovering some new things.

As the night came, he held her hand and said, "Thank you for everything, especially for being and bringing my light"

She shook her head and answered, "You're welcome but you must know that the light has been here all the time.

I'm not your light.

You are.

And you're the one who brought it in this dark place.
Have you ever wondered why I was able to locate this preserve?
I saw the light coming out from the window so I climbed up there.
And when I set foot in here, I saw you shining.

You are Licht.

Therefore, you are the light"




written by: Pikachu

Inihulog ng Langit

Sa sobrang kagwapuhan ko, pinatalsik ako ng langit. Wala na raw kasing ginawa yung ibang anghel kundi pag-awayan ako. Ang buhay nga naman parang life. Ayon banned ako. Dito nalang daw ako sa lupa.

Madalas akong tambay sa puso~ este sa eskwelahan niya. Ewan ko ba, lagi ko siyang sinusundan, lagi ko siyang pinagmamasdan. Hindi ako inlove. Bawal umibig ang mga anghel sa mga taga lupa. Kasi hindi naman kami nakikita ng mga tao.

May bagay lang talaga sakanya na hindi ko maipaliwanag, pero parang hinahatak at pinapakat ako ng bagay na yun sakanya.

Sa eskwelahan ko lang siya inaabangan lagi, nagjanitor kasi ako.xD joke lang. hindi ko din alam kung bakit hindi ko siya sinusundan sa bahay nila. Siguro, ayoko lang malaman kung ano yung bagay na naglalapit sakin sakanya.

Medyo weird siya, laging naka-long sleeves, kahit mainit. Pero isang bagay na lagi kong nakikita sakanya, yung ngiti niya. Yung tipo ng ngiti na parang babatiin niya bawat makasalubong niya.

Sa silid-aralan, ang kulit-kulit niya. Pala biro (kahit corny). Tapos pag tahimik yung isa sa mga kaibigan niya, siguradong lalapitan niya yun at kakausapin hanggang sa makigulo na din yung iba sa usapan nila. Isa yun sa mga hinahangaan ko sakanya.

Isa pang bagay ay, tahimik siyang tao. Parang tanga lang no? makulit kanina tapos ngayon tahimik. Eh ganun talaga siya eh. Natural na tahimik pero marunong makibagay.

Minsan pag walang guro, naka-earphones lang siya tapos nakadukdok sa desk. Pagmamasdan ko lang siya pag ganun at magtatanong ako sa sarili ko kung ano yung pinakikinggan niya.

Isang gabi, napilitan akong sundan siya hanggang sa bahay nila. Ok naman siya, alam kong ok lang siya. Pero kasi, kanina sa huli nilang asignatura, hindi siya nakikinig sa kanilang guro. Ang seryoso ng muka niya, tapos bigla siyang tumingin sakin! Syempre nagulat ako. Pero tiningnan ko siyang mabuti, at napagtanto kong nag iisip siya ng malalim kaya siya napatingin sa kisame. Oo, assuming lang ako.xD Invisible nga  pala ako.

Ilang beses siyang tumingin sa kisame, at tuwing yuyuko siya, nagsusulat siya sa huling pahina ng libro niya, wari ba’y kinokopya sa kisame ang mga salitang sinusulat. Lalapit na sana ako para mabasa kung ano man ang bagay na yun, pero bago ko pa makita ang unang salita, isinara niya ang libro at nakinig na sa kanilang guro.

Kaya naman naisip kong sundan siya ngayon. Malakas ang kutob ko na may kinalaman ang mga isinulat niya sa bagay na naglalapit sakin sakanya.

Pag dating ng bahay ay tumuloy agad siya sa kanyang silid. Hinubad ang kanyang long sleeves at sinalisihan ito ng t-shirt. Duon ko nakita, ang kwento sa kabila ng long sleeves niya.

Mga bakas ng hiwa sa kaliwa niyang kamay. Hindi mo mabibilang sa isang tingin lang.

Naupo siya sa sahig at isinandal ang kanyang ulo sa kama. Pinagmasdan niya ang kaliwa niyang kamay. At sa kanan niyang kamay, ang bagay na nag iiwan ng bakas sakanyang kaliwa.

Umiiyak siya habang ginagawa niya yung bagay na yun. Gusto ko siyang pigilan, gusto ko siyang tulungan.
Hindi ako makapaniwala na yung taong inaabangan ko araw-araw sa eskwelahan, ay itong taong nasa harap ko ngayon.

Ito ang dahilan kaya inihulog ako ng langit. Para tulungan siya.

Nakatulog na siya habang umiiyak. Pinagmasdan ko lang ang kaliwa niyang kamay na may bagong hiwa at kitang-kita ang pamumula nito. Bigla kong naalala yung librong sinulatan niya kanina. Binuklat ko iyon at ito ang nabasa ko,


“Sa madilim na silid nagtatago
Pinagmamasdan ang daloy ng dugo
Iyong makikita sa kanyang kamay
Lupit at sakit na dala ng buhay

Sa kabila ng mga ngiti at mga tawa
Kalungkuta’y makikita sa kanyang mga mata
Pader nalang ang kanyang sandalan

Mag-isang hinaharap ang kalungkutan”

Pinagbigyan ng Langit

Dahil sa nalaman at nakita ko, gusto ko na siyang tulungan. Hindi ko na kaya na panuorin lang siya araw-araw ng ganyan.

Bumalik ako sa langit at isinaad ang aking saloobin tungkol sa babae. Hiniling ko na gawin Niya akong tao. Siyempre, hindi Siya pumayag. Pagbibigyan Niya ako ngunit hindi Niya daw ako gagawing tao. Sa halip ay ginawa niya akong ibon.

Magsisilbi daw na pagsubok ito para sa akin. Paano ko siya matutulungan kung hindi ako nakakapagsalita?

Kung gusto may paraan. At may naisip na rin naman ako. Pag sapit ng umaga, inihanda ko na ang papel at sinulatan koi to. Pagkatapos ay itinali koi yon sa paa ko. Kung paano ko ginawa yun, wag niyo ng alamin.

Lumipad ako patungo sa bintana ng kanyang kwarto. Sarado. Tinuka ko iyon ng tinuka hanggang sa buksan niya.

Pag bukas niya ng bintana ay agad nag-unahan ang liwanag patungo sa loob ng kwarto niya. At dahil sa liwanag ay nasilayan ko ang kanyang mukha. Nakatayo nga siya pero nakapikit pa at gulo-gulo ang buhok.xD Halatang nagising ko siya.

“Tweet tweet tweet!”

Sa paghuni ko ay minulat niya ang kanyang mata at ngumiti sa akin.

“Good  morning ibon.”

May mga maririnig din na ibon na nag-aawitan sa paligid. Dahil dun ay napaawit din siya.

“A-a-aaa~”

At tumugon ako sa awit niya.

“Twee-twee-tweet~”

“A-a-aaa~”

“Twee-twee-tweet~”

“A-a-aaaaaaaa~”

“Twee-twee-tweeeeeee-“

“Haha.”

Naputol ang pag-awit ko ng marinig kong natawa siya saglit.

Lumipad ako paikot sa kanya at dumapo sa bintana. Nakita kong napansin niya yung nasa paa ko. Lumapit siya sakin at kinuha yung papel.

“You sing beautifully that birds will explode.”

Natawa siya. Hindi. Natuwa siya.

“Fiona lang ang peg?”

Nang makita ko ang ngiti sa mga mata niya, lumipad na ako palayo kasabay ng iba pang mga ibon.

Araw-araw ay ganun ang naging gawain ko. Laging may dalang sulat sakanya para pagandahin ang umaga niya. Hindi na rin ako nahirapan dahil tuwing pupunta ako sa bintana niya, hindi na ito nakasarado. Hinihintay ko nalang na magising siya at makita niya ko.

“You’re a princess even after midnight.”

“Love is an open window. “

"I don't need a genie. You're already a wish come true."

“Hakuna matata. It means no worries for the rest of the day.”

“You. A girl worth fighting for.”

“I don’t need a mirror. You’re the fairest of them all.”

Tuwing papasok din siya sa school, lagi ko siyang binibigyan ng bulaklak. At nakikita ko naming nagiging masaya siya dahil dun.

Nakita ko yung pagbabago. Simula nung araw na kumatok ako sa bintana niya, hindi ko na siya nakita ulit na ginagawa yung bagay nay un.

Dahil masaya ako, simula kanina nung binigyan ko siya ng bulaklak habang papasok siya, hanggang ngayon na nasa loob na siya ng school ay nakadapo pa rin ako sa balikat niya.

Paakyat na siya ng hagdan kaya naman lumipad na ako. Di pa ako nakakalayo ng biglang……

*BOOGSH!!*

“Aray….”

Plakda ako sa sahig. =_____= as in facefloor.

“Hahahaha!”

o_O
“Kuya ayos ka lang?”

Napatitig ako sakanya. Natulungan niya na akong tumayo’t lahat, nakatitig pa rin ako. Nakaalis na siya, tulala pa rin ako.

“Excuse me po…”

Ay sarreh. Tulala nalang kasi sa gitna pa ng daanan.xD
Napangiti nalang ako at nasabing, “THANK YOU LORD.”


Sa huling pahina ng parehong libro na sinulatan niya, may mga bagong katagang makikita.

“Buhay man ay malupit
At kung minsa’y puno ng sakit
Magpatuloy ka at wag  mawawalan ng pag-asa
Laging bumangon sa tuwing nadadapa

Gagaling ang mga sugat ngunit mag-iiwan ng marka
Mga markang tanda na nalampasan mo ang problema
At ngayo’y haharap sa mundo ng may ngiti

Hindi lang sa labi, pati sa mga mata”

Miyerkules, Hulyo 16, 2014

The One That Go Away ( feelings are carried over )

as the piano started playing,
you remember the memories.
the way she laughs, the way she smiles,
even the way she made you cry.

with every stroke of the violin,
you feel that painful pinch.
the way everything flashes back,
the way everything will never be the same.

you miss each other, that's a given,
but telling each other is the problem.
afraid to say what you feel,
affraid that the other doesn't feel the same.

knowing that you can't be beside her anymore,
hating how that truth is inevitable.
you fall apart as you let her go,
and all the pain, you refuse to show.

you thought it's better that way,
to keep everything inside and just look away.
hoping that the feelings will die,
believing that everything will be alright.

as the music started fading,
you call on to her in silence.
waiting for her to look back,
and tell her you still feel the same

Miyerkules, Hulyo 2, 2014

My Sunshine

we don't always talk,
but when we do, we talk like we're always together.
when we talk  about our personal problems,
we always end up teasing each other.

i'm not always there,
you're not always here.
we don't always see each other,
but we're bonded like no other.

though seldom we meet,
and few are the moments,
there's a song in our hearts,
that only us can sing.

the walls I build you can easily break,
easy as pie, you could put a smile on my face.
I listen to your stories, though I don't understand,
for in two different worlds we stand.

few are our similarities, different things we like.
but that never get between us.
in distance we may be apart,
but hey, can I keep you always in my heart?



Miyerkules, Hunyo 4, 2014

Alone?

Everyone is afraid to be left behind.

"I want someone who will never leave. No matter how hard it is to stay with me."
 

I wonder why, almost everyone have the same desire, but only few were fulfilled. It's what everybody longs for. Someone who'll stay....forever.

I'm caught in the middle of not trusting humans and believing in their goodness. I've been playing safe, trying not to be attached to anyone. Why? Because I'm afraid. I'm afraid that they'll come, and then leave. Knowing the fact that people come and go, I closed the door. Thinking that maybe I could make it on my own. If no one comes, no one will leave. If I'm alone, there's no one who could hurt me, and I won't hurt anyone as well. That's what I thought. But being in that state, I realized, no one could make it on their own. Humans will always long for love and belongingness.

It's sad, I know. But it's bearable. It is possible to live with pain. I'm preparing myself for the risks I'll take sooner or later. It may seem like right now I stopped believing but I know, one day I'll believe again.

I wrote this not to help anyone. I wrote this to inform. If you can relate to what I'm saying, then it means I'm not alone. I'm not the only one with these things in mind. And the same goes for you, please know that you are not alone. You might not always remember, but please never forget, you are not alone. Now, if you can't relate to what I'm saying, please know that there are people who feel this way. Alone, drowning, dying. It could be the person you're always with, and you'll never know they feel that way. It's because hiding is much more easier at some point. Faking smiles, laughing out the tears, hiding the pain. By day one way, by night another. So I suggest that no matter how hard it is not to speak ill of others, refrain from those things. Words could kill.

Humans, stay nice even when others are not. True love, true friends, they will come no matter what. That's what I believe in. While waiting for them, create memories, good and bad. So that by the time they come, we could share to them stories worth telling.

Linggo, Pebrero 16, 2014

Sometimes Love Just Ain't Enough

there are lots of things I have to do
but my mind is clouded by the thoughts of you
to each, we're just another memory
we are never meant to be

for you everything was just a lie
but love is not a game for us to play
I wanted you to know what I feel is true
though I am never meant for you

everything between us abruptly ends
still, I'm hoping to hold your hands
I know you'll never see me as I am
because my image is stained with the past

once upon a time, I don't believe in forever
neither do I believe in happily ever after
nor to infinity and beyond
because everything eventually fades

but once in your life
if you are lucky enough
you'll have someone who divides your life
from the time you meet them, and the time after

there's no single moment I regret
I felt special, I got hurt
and though my love may lasts forever
we're still not meant to be together

thank you for our numbered forever
thank you for all the times you cared
thank you for those moments you shared with me
and to all the pain, I'm sorry, we're just never meant to be

Martes, Pebrero 4, 2014

The Last Story

Scars don't heal. It always carries with it the memories.

"How did you get that scar?" she asked.

A question that automatically brings the past to life. It will always be there. Every time you look at it, you can't help but remember. A great big scar.

It doesn't heal, but it doesn't hurt anymore. It's just a mere reminder of the things that happened. Or maybe not.

"It's beautiful, right? A very beautiful scar."

She looked at me, confused.
I flash a sincere smile.

"What?" I asked.

"You're weird." she said.

"I know." me.

"What's so beautiful in a scar? It just reminds you of something that hurt you before."

"Every scar is a story."

"Here we go again. Everything has a story. Blah blah blah. Just tell me how you get that "beautiful" scar?"

I laugh. I like this girl. She always sound like an irritated monster, but no worries, she doesn't bite.

"Accident. No, more like stupidity. I was riding a bicycle then, full speed. Then i clutch both front and back brake. That put the bicycle into sudden stop. And then, you know, inertia, so I got thrown up into the air. Then I hit the rocky ground."

I paused. Smiled at the thought of my stupidity. Then I continued,

"I got lot of bruises on my left shoulder, elbows, knees, and the deepest, here."

I touched my scar to show it to her.

"Left eyebrow."

"You still ride bicycles after that?"

"Of course. Bicycles are kinda part of my life. And I still love riding bicycle though I got hurt by that many times before."

I tap her head then smiled at her. She smiled back. But then her smile suddenly turned into a please-don't-leave-me look.

I flashed one last sincere smile at her.


I closed my eyes.


Then I wake up.

Sabado, Enero 25, 2014

The Story Behind "The Last Story"

"With the realization that no one knew the truth about my life, my thoughts about the world were shaken. Like driving along a bumpy road and losing control of the steering wheel, tossing you off the road. The wheels kick up some dirt, but you were able to pull it back. Yet, no matter how tightly you grip the wheel, no matter how you try to drive straight, something keeps jerking you to the side. You have so little control over anything anymore. And at some point, the struggle becomes too much, too tiring, and you consider letting go. Allowing tragedy, or whatever to happen."

Tumigil ako sa pagbabasa. Bakit kailangan mag let go?

Siguro nga, kailangan ko ng pakawalan yung isang tao na wala na, yung taong wala naman talaga.

Siya lang ang meron ako. Ang akala kong meron ako.

Hindi ko na siya makikita ulit. Hindi na siya babalik. Ang mayroon na lang ako ay yung mga ala-ala na kasama siya.

Balik sa dating buhay bago ko siya makilala. Ganitong-ganito din yun. Pumunta ako sa playground para magbasa ng libro.

ISTORYA

Nagsisigawan na naman sina mama at papa. Nag-aaway na naman sila, kesyo nangbababae daw si papa, wala ng ginawa kundi maglasing. Yung mga ganung bagay ba. Nagdesisyon akong umalis na lang muna sa bahay para di ko sila marinig. Ganun naman kasi sila lagi, pero kahit anong pag-aaway pa yan, hindi nila iniiwan ang isa't-isa, ang ganda ko kasi. Haha.

Nandito ako ngayon sa masyadong malayong playground mula sa bahay namin.

O_o    (, - -)

Pumulot ako ng tatlong maliit na bato tapos umakyat ako sa slide. Dun ko trip magbasa eh. De joke. May nakaupo kasi sa swing.

Binuklat ko yung libro, tapos naghandang ibato yung isa sa mga batong pinulot ko.

1, 2, 3  *BATO!*

Haha. Nung tinamaan yung lalaking nakaupo sa swing biglang tingin ako sa libro na parang nagbabasa.

Lumingon siya sakin, tapos tinalikuran lang ako ulit.

1, 2, 3 *BATO ULIT!* (xD)

Sapul! Hahaha. Tumingin ulit ako sa libro na medyo natatawa na. Inihanda ko na yung huling bato.

Pag tingin ko sa swing wala na siya. O_o

"Ikaw yun no?"

=___=  ow. Nandito na siya sa baba ng slide.

Tiningnan ko lang siya,  tapos nagbasa ulit.xD

"Anong ginagawa mo dito?"

Tumingin ako sa kanya. Tapos tumingin ako sa libro. Tapos sakanya ulit.

"Gabi na, tapos mag isa ka pa. Sa bahay ka na magbasa niyan."

Hindi ko siya pinansin. Hindi ko naman kasi siya kilala.xD

"HOY!"

"Tara dito sa swing, ibabalik ko sayo."

Inagaw niya yung libro sakin kaya sumunod nalang ako sakanya.

"Akin na yan."

"Alam mo ba yung story ng prinsesang walang alam?"

Natawa ako sa tanong niya.

"Hindi eh. Ano ba yun?"

"Sige ikokwento ko sayo."  ngiting ngiti niyang sinabi.

"Ganito kasi yan, Noong huling panahon, may isang prinsesa na hindi pinapalabas ever ng hari. Labing limang taon na siyang nakakulong sa palasyo. Sa pagsapit ng ika-labing anim niyang kaarawan, hiniling niya sa amang hari na palabasin na siya. Pumayag ang amang hari, sabi niya, "Sige, pero kailangan mong bumalik bago sumapit ang ikaanim ng gabi." "Yehey!! Sige po ama. Thanks. Mwuah." . At nagta-tarang na nga ang prinsesa de bobo palabas ng palasyo. Take note, pers taym niya yun kaya wala siyang alam sa mundong ibabaw. Sa patuloy niyang paglilibot, nakarating siya sa Zoo ng hindi niya namamalayan. Nakakita siya ng isang elepante. Sabi niya sa elepante, "Wow! Ang laki mo naman! at ang haba ng ilong mo! Anong tawag sayo?" sumagot yung elepante, "

"Wow ah. Sumasagot yung elepante?"

"Che! Basta sumagot!"

"Haha. Oh sige, ituloy mo na."

"sabi nung elepante, "Gusto mong malaman kung anong tawag sakin?" (with matching malaking boses). sumagot ang prinsesa, "oo naman!" "sa isang kondisyon, babatukan muna kita." . At pumayag na nga ang prinsesa. Binatukan siya nung elepante. "ang tawag sakin ay elepante." "salamat kaibigang elepante. hanggang sa muli nating pagkikita." at umalis na ang prinsesa. Nagpatuloy siya sa paglilibot ng may nakita siyang giraffe. "Wow! ang haba naman ng leeg mo! anong tawag sayo?" "Gusto mong malaman kung anong tawag sakin?"
"oo naman!" "sa isang kondisyon, babatukan muna kita." at muli, pumayag ang prinsesa. *toink* "ang tawag sa akin ay giraffe." . Nagpasalamat ang prinsesa at panandaling nagpahinga sa lilim ng isang puno. Habang nagpapahinga siya, may nakita siya sa puno, isang ugmeme."

"Anong ugmeme?"

"Gusto mong malaman kung ano ang ugmeme?"

"We? Corny.."

"Hahahahaha. Yun na yon.xD"

"Ay grabe! Haha. Akala ko pa naman may kwenta."

"Hard naman." Tapos ngumiti siya sakin.

Pinatong niya yung palad niya sa ulo ko.

"Umuwi ka na. Baka hinahanap ka na sainyo."

"Ah sige."

Ngumiti ulit siya tapos inabot sa akin yung libro.

Nung paalis na ko, bigla akong nagising.

Tama. Isa lang siyang panaginip. Napaka gandang panaginip. Yung walang kentang kwento niya nung una kaming nagkita, ngayon napakahalaga na. Ngayong wala na siya.

Binalewala ko yung panaginip na yun. Akala ko isa lang yun sa mga weird na panaginip na parang totoo. Binalewala ko kasi akala ko wala lang.

Pero kinagabihan, nakita ko na naman ang sarili ko na papunta sa malayong playground.

Nanduon ulit siya. Pero sa pagkakataong ito, may dala siyang....




baraha. =___=

Nang makita niya akong papalapit sakanya, ngumiti siya sakin.

"Kanina pa kita hinihintay."

Umupo ako sa tapat niya.

"Bakit nandito ka na naman?"

"Ako ang dapat nagtatanong sayo niyan."

Ngumiti siya ulit. Hindi na ko sumagot. Hindi ko din kasi alam kung bakit ako nandito. Pero bakit ba kasi nandito siya sa panaginip ko?

"Tara? Pares-pares?"

"Oh sige."

Naglaro lang kami ng kung ano-anong card games hanggang magsawa kami.

Tumayo ako. Tingin siya bigla.xD

"Uuwi ka na?"

Ngumiti ako. "Hindi pa. Punta lang sa slide."

Tumayo rin siya. "Tara."

Umakyat ako sa slide tapos tumingin lang sa kalangitan. Umupo naman siya dun sa dulo ng slide tapos nakatingin lang din sa langit.

Ang tahimik. Sobrang tahi--

"Oh-oh-oh I wanna feel this moment~"

"Hahaha. Adik!"

"Oh bakit? Background music mo nga eh."

"Ewan ko sayo."

"Alam mo ba?"

"Alin?"

"Na walang malaki at maliit na star?"

"Anong ibig mong sabihin?"

"Pantay-pantay lang sila. Pero may mga bituin na mukang mas malaki kasi  mas malapit sila sayo."

"..............."

"Nakakatawa minsan isipin na pag tumingin ka sa kalangitan, at hindi mo nakita yung malalapit na stars, maiisip mo agad na "ay? walang stars.". Pero kung titingnan mong mabuti, anjan lang sila, lagi."

Tumayo siya. Tumingin sakin at ngumiti.

"Anjan lang sila."

Lumapit siya sakin tapos nilahad niya yung kamay niya sakin. Hinawakan ko yung kamay niya at inalalayan niya akong bumaba sa slide, syempre nagpadulas na ko pababa.

Pero bago ko pa maitapak ang paa ko sa lupa, nagising na ako.



Lumipas pa ang maraming gabi. Lagi kaming nagkikita. Tuwing dadating ako sa playground, nanduon siya sa swing, naghihintay sakin. Lagi niya akong babatiin ng napakaganda niyang ngiti sabay sabing, "Kanina pa kita hinihintay.". Nagkokwentuhan lang kami at nag-aasaran hanggang sa magising ako. Minsan naglalaro kami. Ewan ko ba, naituro na ata niya sa akin lahat ng klase ng board games at card games. Kung saan niya kinukuha yung mga gamit niya, hindi ko alam. Madalas, ayoko ng magising.

Sabi nga nila, time flies when you're having fun.
Totoo, napaka-haba na ng mga araw at mahiksi na ang mga gabi para sa akin.



Isang gabi, nakaupo lang kami sa isa sa mga bench sa playground. Nakasandal yung ulo ko sa balikat niya. Sobrang tahimik. Bigla siyang nagsalita.

"25."

"Ha?"

"25 na gabi na."

Napaangat yung ulo ko at napatingin ako sakanya. Pero binawi ko rin agad yung tingin ko.

"Binibilang mo?"

"Hindi. -__-"

*TOINK*

"ARAY!"

"Oh ano?"

"Bakit mo ko binatukan?"

"Eh epal ka kasi."

"Oo na. Oo na. Binibilang ko na nga."

Katahimikan.........





"Anong nangyayari sayo tuwing naglalaho ka?" 

Napatitig ako sakanya, tapos nagising ako.





Naranasan niyo na ba yung pag-gising mo, tulala ka lang kasi ina-absorb mo pa yung nangyari sa panaginip mo?

Pero iba yung sa akin. Hindi ako yung tulala na “akala ko totoo.” or “buti na lang panaginip lang.”
Tulala ako kasi hindi ko maabsorb yung sinabi niya. Ako naglalaho? Pero paano?

Bigla akong pumikit at sinubukang matulog ulit.xD Relate? Diba pwede naman yun? Nagbabakasakaling matuloy yung panagip ko.

Pero wala. Hindi na ko makatulog. Weird. Parang totoo na lahat. Seryoso ba yung line niya na “kanina pa kita hinihintay.”? Tuwing magigising ako, anong nangyayari sakanya? Anong nangyayari sakin?








O_O

Naglalaho ako!!       \(*0*)/

(Biglang may kakanta ng *pindutin ang link. :3* http://www.youtube.com/watch?v=VauzhTAuoFw )



Ok tama na yan.xD

Naglalaho ako sa playground tuwing nagigising ako. Tapos siya? Anong nangyayare sakanya?
=____= sabi ko nga itatanong ko na lang pag nagkita kami ulit eh.




Lumipas ang araw.xD excited kasi. Hahaha. Opo, mas gusto kong matulog at makasama siya. Mas maganda ang mundo sa panaginip ko. Simula nung makita ko siya sa playground, wala na yung mga gabing hindi ako makatulog dahil malungkot ako, wala na yung mga gabing makakatulog na lang ako kakaiyak. Wala ng "sleepless nights".



Wala munang sleepless nights.



*tulog na ko ulit*

As usual.

"Kanina pa kita hinihintay." with nakaka-in-like na ngiti.

"Bakit mo ba ko laging hinihintay?"

"Eh yun lang naman ang magagawa ko eh, ang maghintay sayo."

*nag blush naman daw ako.xD*

Tiningnan ko lang siya.

Biglang naging seryoso yung muka niya.

"Tara. Usap."

"Tungkol saan naman?"

"Gusto ko lang malaman kung ano ba talaga yung nangyayare. Kung bakit ka naglalaho."

"Ah oo nga pala. Tungkol dun, kagabi, naglaho ako nung tinanong mo ko diba?"

"Oo. Anong nangyayare sayo?"

"Nagigising ako."

"Ahh.."

Sandaling katahimikan.

"Naaalala mo lahat? Simula sa una nating pagkikita?"

"Oo."

"Kung gayon, panaginip mo lang lahat to? Panaginip mo lang ako?"

Ang sakit nung tanong niya. Pero nakikita kong nasasaktan din siya.

"Oo. Panaginip lang lahat. Parte ito ng buhay ko na ako lang ang nakakaalam."

"Pero naaalala mo talaga lahat? Yung parang lahat 'to, totoo?"

"Oo."

Katahimikan.

Anong meron? Kakaiba siya ngayon. Napaka-seryoso. Hindi maganda kutob ko dito ah.

"May problema ba?"

"Oo. Naglalaho ka, ako hindi. Hindi PA."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Panaginip lang din kita."

"Pero hindi ka naglalaho."

"Hindi pa ko nagigising."

"26 days ka ng tulog?"

"Ganun na nga."

"Posible ba yun? Coma?"

"Hindi. Maximum of 100 days."

"Ha?"

Hindi ko siya maintindihan. =___=

"May kokwento ko sayo." :D

"Eh? Sige."

"Naniniwala ka ba sa mga alien?"

"Eh? Hindi. -___-"

"Maniwala ka na. Haha. Kasi matagal na panahon na ang nakakalipas, ng may isang alien ang bumisita dito sa mundo niyo."

"Seryoso ka ba?"

"Oo! Tropa nga kami eh. Haha."

"O sige na tuloy mo na. -__-"

"Sungit. Eto na, ang mga alien kasi, pag nasasaktan sila, nagmomove-on sila sa pamamagitan ng pagtulog. Pinaka-matagal na pwede nilang itulog ay 100 days. Anytime sa pagitan ng 100 days na yun, pwede silang magising. May mga pagkakataong pag sobra silang nasaktan, kahit matulog sila ng 100 days, magigising pa rin sila na dala yung sakit na yun sa puso nila.

Ngayon, yung alien na yun, nain-love siya sa isang babae. Kaya lang, hindi siya pwedeng manatili dun sa lugar nung babae kasi may mga mahahalagang bagay siyang dapat gawin para sa planeta niya. Sobrang minahal niya yung babae, pero kailangan niyang umalis. Hindi ko na alam kung anong nangyare sakanya nung iniwan niya yung babae, ang alam ko lang, eto siya ngayon, kausap mo, nagkokwento sayo."

O_O

"Seriously??"

"Yes. At yun yung problema. Ano ba para sayo yung panaginip na to?"

"Ito nalang hinihintay ko gabi-gabi!"

"Paano kung isang gabi, pag tulog mo, wala ng naghihintay sayo?"

"Adi ako naman ang maghihintay sayo. Lagi pa rin akong pupunta dito."

Nginitian niya ko. Pero kakaiba yung ngiti niya na yun. Basta may something, hindi ko matukoy kung ano.
Dapat ba kong maniwala sa mga sinasabi niya? -___- Walang katotohanan naman eh.

"Magkwento ka nga." ^___^

"Ano naman ikokwento ko?"

"Kahit ano. Nadapa ka kanina, nauntog ka nung pababa ka ng jeep, nalaglag yung piso mo, yung mga ganun? Basta kahit ano." ^___^

*sigh* "Oh sige. Tungkol to sa kapatid ko. Haha. First year high school pa lang ako nun. Tanghali, nagkataon na sabay kaming pumasok. Tapos may dala siyang boteng baunan na may laman na juice. Sabi niya sakin, "ate, pipikit ako. sabihin mo sakin pag babangga ako ah.". Akala ko nagtitrip lang siya, adi hindi ko pinansin. Tapos nauna na kong naglakad sakanya. Hindi pa ko nakakalayo, biglang may tumawag sakin. Hahahahaha. Pag lingon ko, andun yung kaklase ko nung elementary, tapos tinuro niya yung kapatid ko. Hahahahaha. Yung kapatid ko, nalaglag sa kanal. Hahaha. Nakakatawa pa yung itsura niya kasi hindi talaga niya binitawan yung bote. Nakataas yung kamay niya na may hawak na bote, tapos lubog sa kanal yung kalahati ng katawan niya. Hahahaha. Iyak siya eh."

"HAHAHAHAHAHAHA........."

Nakatingin lang ako habang tuwang tuwa siya. May sasabihin pa sana siya, kaso nagising ako.


Hayy buhay. Isip.... Isip....
Hindi naman masama kung susubukan ko.

Kumuha ako ng bondpaper, ruler, at lapis. Gumawa ako ng 100-day calendar. Tapos nagcross-out ako ng 26 days. Nasisiraan na ko ng bait.



*kinagabihan*

=___= bakit ayaw ko pang matulog? Nandun siya. Naghihintay sakin. Diba? Nandun pa siya....


Nakatulog na ko sa kakaisip.

"Parang late ka ata ngayon?"

"Ah may tinapos lang akong assignment."

Ngumiti siya. Ngiting nakakapag alis ng mga pag-a-alinlangan ko.

Sa tingin ko alam niya kung anong tumatakbo sa isip ko.

Buong oras na magkasama kami, pinapasaya lang niya ko.

Tuwing makikita niyang nawawala yung ngiti sa mga labi ko, ngingitian niya ko ng sagad hanggang tainga. Yung klase ng ngiti na hindi mo maiiwasang mapangiti rin.

Natapos ang gabing iyon ng masaya.

Yung feeling na pag gising mo, ngiting-ngiti ka? ^______^







Time flies when you're having fun.

Bago ako matulog, tiningnan ko muna yung kalendaryo ko. Yung may 100 days.

56 days na pala.

Natulog na ko agad.


Pagdating ko dun, ngiting ngiti na naman si loko. At may hawak siyang gitara. O__O

Nung paglapit ko, nag-strum na agad siya. Tapos nakatingin siya sa mga mata ko.

Natutunaw ako! xD joke lang. Pero hindi ako makatitig sakanya.

Nagsimula na siyang kumanta.



"It might not be the right time


I might not be the right one

But there's something about us, I want to say

'Cause there's something between us anyway



I might not be the right one

It might not be the right time

But there's something about us I've got to do

Some kind of secret I will share with you


I need you more than anything in my life

I want you more than anything in my life

I'll miss you more than anyone in my life

I love you more than anyone in my life"



After nung huling strum niya.....


*CLAP CLAP CLAP* xD

Oo, pinalakpakan ko siya. Haha. Natawa nalang siya sakin eh.

Ibinaba niya yung gitara tapos lumapit siya sakin.

Tinitigan niya ko, tinitigan ko rin siya.

Tapos, tapos, tapos hahawakan niya yung muka ko!!

Napapikit ako.

Pag-dilat ko, wala na. Gising na ko. =___=





Kinagabihan nun, hirap na naman akong matulog. Simula nung day 26, lagi nalang akong natatakot. Natatakot na baka pag tulog ko, wala na yung taong~ este alien na naghihintay sakin. Pero nanduon pa rin sa loob ko yung pag-asa. Umaasa ako na lagi siyang nanjan. Umaasa ako na hindi totoo yung 100 days niya.

Madalas nakakatulog nalang ako ng hindi ko namamalayan, at ganuon din ngayon.


Napatayo siya bigla sa swing nung makita niya ko. Tapos nagtatakbo siya palapit sakin at......



niyakap niya ko! O____O


"Okaaayyy." Awkward. "Anong meron?"

Hinigpitan niya yung yakap niya sakin.

"Akala ko hindi ka na dadating!"

"Uhh, bakit??"

Bumitaw siya sa pagkakayakap sakin. "Ito yung pinaka-late na dating mo! Hindi ako mapakali kanina pa."

"Eh? Sorry."

"*sigh* Ok lang.  Nandito ka na ngayon." ^______^

"Kung pwede nga lang hindi na magising eh." Pabulong kong sabi.

"Ha?"

"Ah wala." ^__^


Tiningnan ko siya. Alien talaga to. May bago na naman sakanya. Ngayon ko lang nakita yun.


"Saan mo nakuha yan?" with matching dutdot dun sa peklat niya sa kilay.

"Ganda no?" ^___^

"Anong maganda sa peklat? Ipapaalala lang niyan sayo yung masakit na nangyare sayo."

"Tama ka. Pero may istorya yan."

"Oo na, oo na. Game, kwento."

"Aksiden~ ay hindi. Katangahan to eh. Nagba-bike ako nun. Sobrang bilis. Nagpapaligsahan kasi kami nung mga pinsan ko. Ginagaya namin yung sa royal. Yung "no hands", "no feet". Nung turn ko na, ayun nga sobrang bilis, tapos hindi ko alam kung anong trick ang gagawin ko, hindi na ko nakapag isip, ayun, bigla kong ginamit yung dalawang preno ng sabay. Biglang tumigil yung bike, tapos ako lipad. HAHAHA."

"Tuwang-tuwa ka sa katangahan mo ah. Haha."

"Syempre naman. See my point?"

Tapos kinindatan ako. =____=

"Nasugatan ako sa tuhod, siko, balikat, at yung pinaka malalim, dito sa kilay." ^____^

"Nagbike ka pa pagkatapos nun?"

"Oo naman. Parte na ng buhay ko yung bike. At kahit ilang beses akong masaktan dahil dun, gagawin ko pa rin. Iba kasi yung saya na dala ng pagba-bike sakin."

Ngumiti siya sakin tapos pinatong niya yung kamay niya sa ulo ko. Nginitian ko din siya.


Nabasag yung ngiti ko ng makita kong unti-unti siyang naglalaho. Gusto kong magsalita, pero walang lumalabas sa bibig ko.


Alam kong alam niya kung anong nangyayari. Huling ngiti. Isang napakaganda at napakasakit na ngiti ang iniwan niya sakin.



Wala na. Wala na siya.


Ilang sigundo pa ang lumipas bago ako tuluyang bumigay. Umiyak lang ako ng umiyak.


Hanggang pag gising ko, umiiyak pa rin ako. 58 days.

-----------------------------------------------------------


Ngayon yung ika-100 day. Panahon na para pakawalan kita. Pero gusto kong malaman mo, sa ika-59 day, hanggang ngayon, umaasa akong pagtulog ko, makikita kita ulit.

Yung ngiti mo.
Yung mga istorya mo.
Yung mga kalokohan mo.
Yung mga ka-cornyhan mo.

Yung lagi mong pagpapasaya sakin.

Ikaw.

Scars don't heal. Alam kong ito ang ibig mong iparating sa huli mong kwento. Na yung pangyayari sa ating dalawa ay mag iiwan ng malaking peklat sa mga puso natin. Sa puso ko. Lagi nitong ipapa-alala sakin na wala ka na. Pero napakaganda ng peklat na to. Dahil naging masaya ako, isang peklat na puno ng magagandang ala-ala kasama ka. Mga ala-ala na nabuo sa mundong hindi alam ng iba.

Kahit ilang beses akong masaktan dahil sa pag-ibig, patuloy akong iibig at magtitiwala. Parte na to ng buhay ko. At alam ko kung ano yung saya na mayroon sa pag ibig.

Hindi man natin nasabi sa isa't-isa, hindi ko man nasabi sayo. Inibig, ini-ibig, at patuloy kitang iibigin, nasaan ka man, totoo ka man o sadyang isang napakagandang panaginip lang.